Sama nie wierzę, że to się dzieje...

Odkąd skończyłam choreografię sceniczną marzyłam o stworzeniu swojego autorskiego spektaklu tanecznego. Przez lata nic mnie nie inspirowało. Rok za rokiem realizacja stawała się coraz bardziej odległa, a wiara w siebie malała. Miałam nadzieję, że swoje marzenie zrealizuję do trzydziestych urodzin.

Teraz sądzę, że temat czekał po prostu na odpowiedni czas i musiałam do niego dojrzeć. Moją inspiracją stały się kobiety. Moje i ich doświadczenia, radości i problemy. Postanowiłam opowiedzieć o tym jakie są, co siedzi w ich głowach, co je przytłacza. Napisałam scenariusz (który zmieniałam z czterdzieści razy, a jeden cały wyrzuciłam do kosza), dobrałam muzykę, zaprosiłam do projektu cudowne tancerki, które miejscami współtworzyły ze mną choreografię i wyreżyserowałam spektakl.

Stworzyłam wszystko od zera, wspierając się cudownymi, stojącymi za mną murem, ludźmi. Dziękuję wam za to! Bez was nie dałabym rady.